Solo Avontuur in Nationaal Park Hoge Kempen

Tijdens onze wereldreis op de fiets hebben Niels en ik het wel vaker tegen elkaar gezegd: wat ben ik zo dankbaar dat ik dit samen met jou heb kunnen doen. Maar ook zei ik wel eens: dit had ik nooit zonder jou gedurfd. Ook buitenstaanders zeiden dat we het zo getroffen hebben om elkaar gevonden te hebben en samen deze avonturen te kunnen delen. Toch voelden we allebei dat het misschien eens tijd werd om helemaal uit de comfort zone te gaan en eens een solo avontuur te doen. Want hoe dankbaar we ook zijn om alles de afgelopen jaren samen te hebben gedeeld, alles begint vanuit jezelf. Dus ik, Stefanie, ging alleen op avontuur: 100km te voet door het enige Nationale Park van België. Een tocht op zoek naar zelfvertrouwen, zelfliefde en ook wel een beetje naar de verbinding met mijn geboorteland.

Waarom een solo avontuur?

Ik ben 32 jaar en de voorbije 10 jaar heb ik bijna de hele wereld rondgereisd. Het begon met een buitenlandse stage van enkele maanden in Zuid-Amerika, daar kreeg ik de zogenaamde reismicrobe te pakken en hierna volgde al snel een rondreis van enkele weken met de backpack in Azië. Niet veel later leerde ik Niels kennen en gebeten door diezelfde microbe gingen we op roadtrip in de USA en Nieuw-Zeeland om uiteindelijk de laatste 4 jaar de wereld te ontdekken vanop de fiets. Allemaal prachtige reizen en herinneringen voor het leven, maar één ding is opvallend: ik deed het nooit alleen. En ik moet het ook toegeven, eigenlijk ben ik doodsbang om alleen op avontuur te gaan.

Na de terugkeer van onze wereldreis op de fiets ziet ons leven er plots heel anders uit,. We zijn al eventjes terug vast aan het werk en hebben een veilig dak boven ons hoofd, reizen en avontuur voelt soms weer heel ver weg. Voor ik het wist, teken ik een contract voor mijn nieuwe job en zeg ik tegen Niels dat ik nog op solo avontuur wil gaan voor ik weer ga werken. Gelukkig ben ik met de liefste man getrouwd die mij dit helemaal gunt en hierin steunt.

Alles begint vanuit jezelf en met deze insteek wil ik mijn grenzen verleggen. Een tocht naar bewustwording wat er in mezelf gebeurt. Leren om mezelf te vertrouwen, en eigen beslissingen te nemen zonder dat ik rekening hoef te houden met iemand anders. Het is een zoektocht naar zelfliefde want de relaties met anderen zullen alleen maar verbeteren wanneer je de relatie met jezelf verbetert. Luisteren naar mijn eigen buikgevoel zonder verantwoording te moeten afleggen en tegelijkertijd ook leren om daar mild in te zijn voor mezelf.

Waarom Nationaal Park Hoge Kempen?

Ik hikte 100 km door de meest diverse landschappen. Van dennenbossen tot bloeiende heides. Van blauwe waterplassen tot stuifduinen. Uitgestrekte vlaktes tot waanzinnige uitzichten op de terrils. Het enigste Nationaal Park in België telt een twintigduizend voetbalvelden aan natuur en 440 km aan wandelpaden, het is een unieke belevenis om hier te komen wandelen. Het gebied is dicht bij huis en voelt vertrouwd aan, ideaal om dus om hier te komen voor een solo avontuur. Ik heb slechts vier dagen de tijd dus ik verlies geen uren aan een verplaatsing. Wanneer het alleen zijn me niet goed af gaat, staat Niels en de familie op een half uur terug aan mijn zijde.

De trail laat je de mooiste plekken van het Nationale Park zien en je wandelt ook amper tussen bebouwing. De route is uitstekend bewegwijzerd en onderweg vind je voldoende faciliteiten om je route te plannen volgens kampeerplaatsen of je kan kan kiezen om te overnachten in hotels of B&B's. Op de website van Nationaal Park Hoge Kempen kan je alle info terugvinden om je avontuur te plannen, met duidelijke overzichtskaarten en basis etappes om de route onder te verdelen.

Er zijn zo wel van die dingen die je ooit eens moet gedaan hebben in je leven. In Slovenië zeggen ze bijvoorbeeld dat je als Sloveen minstens éém keer in je leven de hoogste berg, Triglav, van het land moet beklimmen. Na vier dagen wandelen in het Nationaal Park durf ik te zeggen dat je als Belg minstens één keer in je leven de National Park Trail gewandeld moet hebben.

Dagoverzicht National Park Trail Hoge Kempen

Ik herplan de etappes een beetje anders in zodat ik kan kamperen. Wildkamperen in het Nationaal Park en in België in het algemeen is verboden. Ik heb niet de ambitie om alleen te gaan wildkamperen ondanks het in mijn ogen wel kan, steeds in het principe van 'Leave no trace'. Toch vind ik voor mijn eerste solo avontuur kamperen op een camping al een hele grote stap.

En dan bedenk ik me dat ik helemaal geen tentje heb voor een solo trektocht. Durf te vragen en dus plaats ik een oproep op Instagram of ik iemands tentje mag lenen. Meteen krijg ik al verschillende berichtjes binnen en ik kies voor het tentje dat het dichtste bij is, met een tentje dat meeging als metgezel op de Te Araroa in Nieuw Zeeland heb ik betrouwbaar materiaal gevonden. Dankjewel Eef voor de tent! Om gesukkel op de camping te vermijden besluit ik de tent al eens op te zetten in de tuin.

Samen met Niels overloop ik de route, zo heeft hij ook een idee wanneer ik ongeveer waar ben. Ik besluit de kleine Trekrugzak van 36L mee te nemen en laat de kookspullen en avondeten thuis. Op deze manier kan ik wat gewicht besparen. Onderaan de blog vind je nog een overzicht van wat ik allemaal meenam.

Dag 1: Kattevennen - Pietersheim

Niels zet me 's ochtends vroeg af aan de toegangspoort van Kattevennen. We nemen treuzelachtig afscheid van elkaar, het afgelopen anderhalf jaar waren we non-stop, 24/7 bij elkaar. Dat ik de volgende dagen in mijn eentje zal doorbrengen voelt dan ook ontzettend eng. Nog een laatste keer kijk ik om en vanaf dan is het echt aan mij alleen. De komende 100 km zal ik zelf alle beslissingen moeten nemen en vooral moeten vertrouwen op mezelf.

Mijn hart bonst in mijn keel, niet goed wetende of het van de zenuwen komt of van de Bliksemtrap die ik beklim. Wanneer ik het uitzicht van de 35 meter hoge uitkijktoren in mij opneem kan ik eigenlijk al niet anders dan trots zijn op mezelf, de eerste stap om dit solo-avontuur te ondernemen is gezet. 

Het is nog vroeg dus ik ben de eerste die de spinnenwebben aantikt die over de bospaadjes zijn geweven. In mijn hoofd overloop ik de inhoud van mijn rugzak, bang om iets essentieels vergeten te zijn. Maar na een tijdje laat ik de gedachte gewoon los. Het pootafdrukje, het symbool van het Nationaal Park, zal voor de komende 100 km mijn wandelcompanion zijn, want veel wandelaars zie ik niet. Alleen wanneer ik het pad deel met de fietsknooppunten, wat bekender terrein is voor mij, zie ik de gepensioneerde Limburger die vriendelijk ‘hallo’ zegt vanop de fiets.

's Middags plof ik neer op een bankje, de temperatuur stijgt tot 28 graden. Ook al gaan de wandelpaden door bosrijk gebied dat mij de nodige schaduw geeft, toch voel ik de hitte drukken. Ik deel het bankje met een vriendelijke man die vraagt waar ik met mijn zware rugzak heen ga. “Ik probeer de hele National Park Trail te wandelen”, zeg ik enthousiast! "Doe je dit in je eentje?" krijg ik als antwoord. Ik vertel het verhaal van onze fietsreis en zeg dat we nu iets afzonderlijk van elkaar wilden doen. "Dan denk ik dat je man je wel zal missen", zegt hij. Wel, dat hoop ik ook een beetje. 

De eerste dag gaat vlot en het alleen wandelen gaat me goed af maar hoe dichter ik bij de camping kom, hoe sterker het stressgevoel komt. Nu begint voor mij het moeilijkste moment van de dag. Alleen gaan kamperen. Uiteindelijk vind ik een mooi plekje op de tentenweide van camping Jocomo. Het is er rustig naast de visvijver, een ideale plek om te bekomen na een warme dag.

Het opzetten van de tent en het organiseren van mijn rugzak verloopt allemaal vlekkeloos. Wanneer ik naar de cafetaria wandel om mijn knorrende maag te vullen maar niets vegetarisch op de kaart zie staan, heb ik spijt dat ik de kookset en eigen avondeten niet heb meegenomen. Gelukkig is er ook een klein frituurtje en bestel ik frietjes aan de toog. Ik ga alleen zitten op het terras en een soort van leegte overvalt mij. Ik heb nu al zin om met Niels te bellen, denk ik bij mezelf. 's Avonds is mijn campingplekje niet meer zo rustig, ik erger me aan de luidruchtige gasten op de camping en ik twijfel om de volgende avond toch te gaan wildkamperen.

Dag 2: Pietersheim - Mechelse Heide

Ik word wakker van mijn alarm en herken het geluid amper. Normaal is Niels diegene die als eerste wakker wordt en mij daarna wekt. Mezelf omschrijven als een ochtendmens zou een grote leugen zijn en meestal heb ik wat bemoedigende woorden nodig van Niels om me uit bed te krijgen. Nu moet ik het zelf maar zien te doen.

Na de ergernissen van gisteren stuur ik een vriendin of ze tips heeft om te gaan solo-wildkamperen: ze zegt ‘gewoon doen, van 5 tot 1 tellen en go’. Het is een afweging die ik zelf zal moeten maken: een nacht op een camping waar ik geen rust vind door de drukte of een nacht alleen in een bos waar ik geen rust vind omdat ik er alleen ben. Dat laatste is natuurlijk een veronderstelling, want als ik dit samen met Niels zou doen geeft dat mij het meeste rust. Ik kijk op de kaart en weet niet goed hoe ik het moet aanpakken, sowieso zal ik via de camping moeten gaan voor water en eten. Ik beslis voor mezelf dat ik door het bos zal wandelen voor ik naar de camping ga. Als ik een goed plekje tegenkom zal ik teruggaan om daar te kamperen en inderdaad van 5 tot 1 tellen, zo niet blijf ik op de camping.

Vandaag zijn het de fluisterstille bossen van Pietersheim die op het programma van de trail staan. Lovers van vlonderpaadjes zullen vandaag hun hart ophalen. Op het eerste paadje springt een kikkertje voor me op alsof hij me de weg wil tonen. Alleen ga ik op pad tot ik plots achter me hoor: "Wandel je de hele trail?" De klusjesman van het park komt met een schop in de hand achter me aan. "Ja, ik zit op dag 2", zeg ik stoer! "Ik heb al die bordjes hier gezet, dankzij mij weet je de weg", grapt hij. "Straks zal je het stilste plekje van de trail tegenkomen, geniet ervan!" en we zeggen elkaar goedendag.

En inderdaad, wanneer de groene bossen plaats maken voor de paarse heide is het op de Molenberg stiller dan stil. Deze ochtend had de klusjesman daar nog een reetje gespot. Ik heb minder geluk maar ik geniet van deze mooie plek.

Tegen de middag voel ik de impact van de rugzak op mijn lichaam. De laatste jaren droeg ik mijn reisspullen in mijn fietstassen en niet op mijn rug. Ik ga veel langzamer dan de eerste dag en vraag me af of ik hier niet te onvoorbereid aan ben begonnen. Mijn voeten en benen doen het goed maar mijn schouders en heupen krijgen het harder te verduren. Het gaat misschien langzaam, maar door op te geven gaat het niet sneller, denk ik bij mezelf, dus ik neem een lange pauze op een van de bankjes die je voldoende tegenkomt op de trail.

Daarna word ik getrakteerd op het paarse goud van de Mechelse Heide. Een van de redenen waarom ik deze trail nu wou wandelen is omdat je in augustus versteld staat van de paarse bloementapijten door de heide die in bloei staan. Het schouwspel is in één woord prachtig, wat heeft ons Belgiëlandje toch veel te bieden. Uiteindelijk klim je naar boven met vergezichten over de Maasvallei net voor je de toegangspoort van de Mechelse Heide bereikt. Wie zegt dat België vlak is, heeft het hier toch mis want het is al puffend dat ik de top bereik.

Na de Mechelse Heide verlaat ik in het Mechelse bos de trail om richting de camping te gaan. Ik houd mijn ogen open of er een goede wildkampeerspot te vinden is. Spijtig genoeg is het bos zeer dicht begroeid en gaat het plots heel erg op en neer waardoor een vlak stuk nog moeilijker te vinden is.

Afgepeigerd kom ik aan op camping Salamander. De ingang van de camping is dezelfde als die van het fiets- en wandelcafé en het is er druk. Weg met de rust. Te moe om nog een andere plaats te zoeken om de nacht door te brengen besluit ik mijn tent te plaatsen op de niet zo charmante camping tussen de stacaravans. Ik ben teleurgesteld in mezelf dat het me niet lukte om een plekje voor mezelf te vinden.

Een gemiste kans voor het NP om bivakzones te creëren voor de slow traveler die echt een volledige natuurervaring wil beleven, denk ik bij mezelf. Gelukkig maakt de vegetarische lasagne op het terras veel goed en met mijn boek voel ik me al minder eenzaam om alleen te eten. Wanneer het begint te schemeren kruip ik in de tent en val meteen in slaap. Rond vier uur word ik gewekt door een beest dat aan de tent komt snuffelen, ik schrik en mijn gedachten gaan alle kanten op.

Dag 3: Mechelse Heide - Oudsbergen

Er is geen beweging te zien op de camping wanneer ik een natte tent inpak. Mijn hongergevoel is nog niet zo groot dus ik besluit om al een stukje te wandelen voor ik ga ontbijten. Een goede keuze, want niet veel later ontdek ik een paadje helemaal gehuld in bramenstruiken, ideaal voor bij het ontbijt.

Aan het water vind ik een leuk plekje met uitzicht op de terrils om te genieten van het verse ontbijt. Het is hier dat ik de enige andere vrouwelijke solo-wandelaar zie. Vandaag wandelt ze de laatste etappe van de trail, die ze zelf in tien etappes verspreid om in vier weken te wandelen. Wanneer je dus niet houdt van kamperen, is dit ook een optie.

Na mijn ontbijt besluit ik meteen de tweelingterril op te wandelen, normaal gaat de route nog langs de toegangspoort van Terhills. Ik puf wanneer ik de 133 meter hoge terrils naar boven klim. Deze wandeling deed ik drie jaar geleden ook al een keer, dus ik weet hoe het uitzicht eruitziet en vraag me af waarom ik deze omweg eigenlijk nog maak? Maar in elke tocht die je maakt is wel iets nieuws te vinden, ook hier op de oude steenbergen van de vroegere mijnbouw. Deze keer kan ik alleen genieten van het uitzicht, helemaal trots op mezelf dat ik aan dag drie ben begonnen en dat ik het in mijn eentje red.

Dankzij de goed bewegwijzerde route heb ik geen schrik om te verdwalen, al nemen mijn gedachten vaak wel nog een loopje. Vanavond zal ik slapen in een bos, alleen. Ik vond een Campspace adres maar de eigenares liet me weten zelf niet aanwezig te zijn. Ik zou de angsten die allemaal door mijn hoofd gingen hier kunnen neerschrijven, maar net zoals tijdens de trail probeer ik er niet te veel aandacht aan te geven. De meeste angsten zijn niet realistisch en ik probeer me sterk te maken door mezelf steeds voor te houden: 'ik kan dit!

De dag verloopt goed in de Limburgse natuurpracht, de pijntjes van gisteren zijn zo goed als verdwenen. Alles went uiteindelijk. En wanneer ik het centrum van Opoeteren bereik en de eerste winkel in drie dagen tegenkom trakteer ik mezelf op mijn lievelingschips. Nog drie kilometer te gaan tot de kampeerplek, deze zak zal ik verorberen bij aankomst, denk ik bij mezelf.

Ik wandel het centrum van Opoeteren uit en ga langs de weiden terug het bos in. Het is er muisstil. Ga ik hier echt slapen? Ik kom aan op het adres waar een klein verlaten boshuisje mij aankijkt. De ruimte waar ik mijn tent kan plaatsen is eigenlijk prachtig, maar de eerste minuten voelen er leeg. De zonnestralen piepen door de bomen en laten een prachtige gloed achter in het bos. Ik zet mijn tentje op, was me met het extra water dat ik heb meegenomen en bedenk me dat dit het soort avontuur en beweging is waar ik blij van word. Tot de nacht valt lees ik in mijn boek. Het boek dat ik in Slovenië was begonnen en de laatste drie weken onaangeroerd bleef, lees ik nu uit.

Moe en voldaan kruip ik de tent in maar ondertussen is het helemaal donker en komt mijn fantasie en ook het bos weer tot leven. Van elk geluid schrik ik. Het is drukkend warm in de tent en het voelt alsof ik geen zuurstof krijg. Mijn benen staan in brand van alle dazen- en muggenbeten. Telkens rol ik van mijn slaapmat omdat ik de tent niet vlak genoeg heb geplaatst, rooky mistake, denk ik. Het is de laatste nacht, houd ik mezelf voor, ik kan dit, al tikt de tijd traag voorbij. 

Dag 4: Oudsbergen - Thor Park

Ik slaap maar een paar uurtjes en pak de tent vroeg in. Ik begin aan de laatste dag op de trail en wil deze namiddag op tijd terug bij Niels zijn. Na toch wel drie bijna slapeloze nachten kijk ik ernaar uit om terug bij Niels te slapen, zonder vreemde geluiden en spanningen maar op mijn vertrouwde plek. 

Een magisch moment komt me tegemoet wanneer ik het bos verlaat en de Duinengordel in wandel. De Oudsberg is de hoogste en grootste open stuifduin in Vlaanderen. Het is ploeteren door het zand maar het panorama doet je het harde werk snel vergeten. De warme zonnestralen die door de heide schijnen maken het allemaal nog mooier.

En dan is het moment daar dat ik plots op de kilometers ga focussen. Het eerste eentonige stukje op de trail zorgt ervoor dat de tijd lijkt stil te staan. Na al die kilometers op de fiets weet ik nochtans dat de focus niet moet liggen op de kilometers die nog moeten komen maar op diegene die reeds afgelegd zijn. Ik heb er al meer dan 85 afgelegd, die laatste 15 komen ook wel goed.

Ik kan de hele trail niet droog uitwandelen. Wanneer ik zin heb in een lunchpauze vallen dikke druppels uit de lucht. Het eerste moment voelt het als een verfrissende douche maar al snel krijg ik een stevige regenbui over me heen. Ik besluit de lunch over te slaan en ga met een stuk peperkoek verder. Lachend wandel ik verder in de regen met muziek in mijn oren. Ik breng Niels op de hoogte wanneer ik ongeveer denk te arriveren en geniet van nog een stukje prachtige heide in het Heidebos.

Wanneer ik de terril van Waterschei zie verschijnen verklapt die me dat ik in Thorpark ben aangekomen. De laatste kilometers komen eraan en ik krijg het gevoel dat ik niet wil dat het stopt, dat ik zou kunnen blijven doorgaan. Toch kijk ik er zo hard naar uit Niels terug te zien, te vertellen over de voorbije dagen en ik krijg zo van die verliefde zenuwen alsof we voor de eerste keer op date gaan.

De weidse uitzichten in het Thorpark zijn een ideale afsluiter voor de trail, wanneer ik de mijnschacht zie in de verte weet ik dat het einde in zicht is. En plots zie ik Niels op het pad verschijnen, mijn hart maakt een sprongetje en samen wandelen we hand in hand de laatste kilometer.

De voorbije vier dagen werd ik wat milder voor mezelf, kreeg ik een boost aan zelfvertrouwen, voelde ik me verbonden met de natuur en het is een ervaring om mijn hele leven mee te dragen. Ik leerde mezelf een stukje beter kennen en voel de dankbaarheid hoe alles vlekkeloos is verlopen. En toch kan ik niet anders dan afsluiten met deze prachtige quote: "Happiness is only real when it is shared". Het was een solo-avontuur, waar ik me ook wel alleen heb gevoeld bij spannende momenten. Ik ben ontzettend tevreden dat ik het heb aangedurfd en dat wanneer ik de drang voel voor avontuur ik dit ook op mezelf kan doen en niet altijd afhankelijk hoef te zijn van anderen. Maar toch maak ik herinneringen liever samen dan alleen. 

Bedankt Niels om altijd aan mijn zijde te staan.

Wat neem ik mee tijdens een solo hike?

Hieronder kan je een overzicht vinden wat er in mijn rugzak zat tijdens deze 4 daagse wandeltocht.

Rugzak en kampeerspullen:

• Backpack Osprey Stratos 36l
• Tent Nemo Hornet 1p 
• Slaapmat Nemo Tensor Insulated Regular Mummy
• Slaapzak The North Face Golden Kazoo Regular
• Liner Sea to Summit
• Exped Pillow Rem L
• Knuffelbeer

Kleding:

• Wandeloutfit: zonnebril, merinowol t-shirt, sportbh, short, onderbroek, kousen, Schoenen Salomon X Ultra 04W
• Avondoutfit: losse lange broek, onderbroek, bh top, t-shirt, kousen, windstopper
• Reserve kleding: compressie sokken, onderbroek
• Extra: badpak, regenjas, pet, slippers

Verzorging:

• Handdoek
• Tandenborstel en tandpasta
• Zeep
• Kam
• Vochtige doekjes
• Kula cloth en WC papier
• Pleisters, tekenpen
• Zonnecreme

Electronica:

• One Plus 10Pro + oplader
• Kobo E reader
• Anker Powerbank
• Wahoo Elemnt Roam GPS
• Notebook en balpen

Eten:

• Ontbijt en Lunch
• Energierepen (bestel hier), noten en peperkoek

In deze blog maken we gebruik van enkele affiliate links. Als je bijvoorbeeld iets aankoopt of boekt via deze links, ontvangen wij hiervoor een kleine vergoeding zonder dat jij hierdoor extra moet betalen. Alvast heel erg bedankt voor het vertrouwen!